Tracheotomia - otolaryngologiczny zabieg otwarcia przedniej ściany tchawicy i wprowadzenie rurki do światła dróg oddechowych i tą drogą prowadzenie wentylacji płuc. W wyniku tracheotomii zapewnia się dopływ powietrza do płuc, z pominięciem nosa, gardła i krtani.

Kiedy tracheotomia.

  • ciężkie urazy twarzoczaszki
  • oparzenia dróg oddechowych
  • przeszkoda w drogach oddechowych np. guz
  • jako wstęp do wykonania laryngektomii częściowej lub całkowitej
  • obustronne porażenie fałdów głosowych
  • konieczność przewlekłej sztucznej wentylacji (respirator)
  • nadmiar zalegającej wydzieliny oskrzelowej
  • przedłużona intubacja

Konikotomia - zabieg laryngologiczny polegający na przecięciu więzadła pierścienno-tarczowego, umieszczonego między dolnym brzegiem blaszki chrząstki tarczowatej krtani oraz górnym brzegiem łuku chrząstki pierścieniowatej krtani. Stosowany jako szybki i doraźny sposób udrożnienia dróg oddechowych, które zostały zablokowane na wysokości lub powyżej szpary głośni. Nazwa konikotomia (łac. conicotomia), wzięła się od nazwy stożka sprężystego (łac. conus elasticus), którego częścią jest przecinane podczas tego zabiegu więzadło pierścienno - tarczowe krtani (łac. ligamentum cricothyroideum laryngis).
Intubacją nazywamy umieszczenie plastikowej rurki długości ok. 25 - 28 cm, zwanej rurką intubacyjną, w tchawicy pacjenta. Rurka jest wprowadzona z pomocą laryngoskopu.

Rurka intubacyjna służy do:

  • dostarczania pacjentowi mieszaniny gazów usypiających i tlenu podczas znieczulenia ogólnego w czasie operacji.
  • prowadzenie sztucznego oddechu z respiratora (maszyny zastępującej płuca) lub z ambu u niektórych pacjentów leżących na oddziałach intensywnej terapii i oddziałach intensywnej opieki pooperacyjnej.
  • podania niektórych leków

 

Kiedy intubacja.

  • Jest niezbędna w prowadzeniu reanimacji, czyli w procesie ożywiania człowieka. Zapobiega również niebezpieczeństwu zachłyśnięcia się treścią pokarmową znajdującą się w żołądku pacjenta.
  • Stosowana podczas zabiegów w znieczuleniu ogólnym. Rurka intubacyjna wprowadzana jest do tchawicy u pacjenta znieczulonego i zwiotczonego lub nieprzytomnego np. po NZK. Po zakończonym zabiegu (najczęściej) rurka intubacyjna zostaje usunięta.
  • Jeżeli zaistnieje konieczność prowadzenia długotrwałej sztucznej wentylacji (najczęściej u pacjentów oddziałów intensywnej terapii), wtedy po ok. 7 dniach rurka intubacyjna jest usuwana, natomiast w jej miejsce jest zakładana sztuczna droga oddechowa, tzw. tracheotomia. Polega na umieszczeniu krótkiej, plastikowej rurki w tchawicy pacjenta, lecz w odróżnieniu od intubacji, koniec rurki zostaje wyprowadzony nie przez usta, ale przez przednią ścianę szyi w okolicy uwypuklenia krtani.


Laryngektomia częściowa i całkowita.
(łac. laryngectomia) - zabieg laryngologiczny polegający na częściowym lub całkowitym wycięciu krtani. Jest to jedna z metod chirurgicznego leczenia raka krtani i raka gardła dolnego.

Laryngektomie częściowe z dojścia zewnętrznego przed rozpoczęciem zabiegu wymagają wykonania tracheotomii zwykle w znieczuleniu miejscowym. Intubacja następuje dotchawiczo przez wykonaną tracheotomię. Tracheotomia w operacjach częściowych krtani pozwala na lepsze warunki techniczne (brak przeszkody w postaci rurki intubacyjnej w operowanej krtani) a także zabezpiecza drogi oddechowe po zabiegu - zapewnia prawidłowe oddychanie. Po zabiegu obrzęk pooperacyjny tkanek krtani mógłby spowodować duszność. Dekaniulację chorego po operacji częściowej wykonuje się na 1. lub 2. dobę po operacji.

Laryngektomia całkowita (łac. laryngectomia totalis) jest to całkowita resekcja krtani, której konsekwencją jest brak emisji głosu przez chorego i oddzielenie drogi oddechowej od pokarmowej na stałe. Po raz pierwszy została wykonana w sylwestra 1873 roku przez Theodora Billrotha. Przed zabiegiem choremu wykonuje się tracheotomię a następnie przez otwór w tchawicy następuje intubacja. Zabieg polega na odcięciu krtani od góry od nasady języka i gardła oraz od dołu od tchawicy. Podczas laryngektomii całkowitej usuwa się także kość gnykową z przestrzenią przednio-głośniową. Pozostawione ściany gardła dolnego po odcięciu krtani zszywa się ze sobą a do przełyku zakłada się sondę odżywczą w celu wygojenia gardła. Przez około 10-14 najbliższych dni, przy braku powikłań pacjent otrzymuje półpłynny pokarm tylko przez sondę. Pozostały kikut tchawicy na stałe zszywa się ze skórą szyi tworząc przetokę zwaną tracheostomią lub tracheostomą. laryngektomowany ze względu na pooperacyjne warunki anatomiczne może borykać się z następującymi problemami:

  • odksztuszanie dużej ilości wydzieliny z drzewa tchawiczno-oskrzelowego
  • brak głosu dźwięcznego - nie znaczy to, że chory nie może nauczyć się mówić. Odpowiednia rehabilitacja foniatryczna stwarza warunki do wykształcenia mowy przełykowej. Innym typem porozumiewania się chorych laryngektomowanych jest przetoka tchawiczno- przełykowa typu PHONAX (www.bezkrtani.pl) .
  • zaburzenia węchu i smaku - związane są z zupełnym wyłączeniem jamy nosowej z drogi oddechowej, może to powodować dyskomfort podczas spożywania pokarmów. Istnieją jednak obecnie metody częściowego poprawienia odczuwania węchu i smaku u chorych laryngektomowanych.
  • nieżytowy przewlekły zanik błony śluzowej jam nosa i zatok przynosowych- związany jest także z faktem wykluczenia jamy nosowej z drogi oddechowej. Stan taki powoduje także, że powietrze dostające się do płuc nie jest już ogrzewane, oczyszczane i nawilżane - gdyż są to funkcje jamy nosowej.
  • chory musi zachować szczególną ostrożność podczas kąpieli, ażeby woda nie dostała się przez tracheostomę bezpośrednio do płuc .


Prowadzenie akcji reanimacyjnej u osoby, u której stwierdza się rurkę tracheotomijną
Jeżeli osoba, która ma przystąpić do akcji reanimacyjnej, zauważy u nieprzytomnego pacjenta rurkę tracheotomijną powinna „potraktować” tę rurkę tak jak „traktuje się” w trakcie klasycznych akcji reanimacyjnych usta i jamę ustną pacjenta. Należy szybko sprawdzić drożność takiej rurki (założenie głęboko cienkiego cewnika) a następnie przystąpić do oddychania poprzez rurkę. U osoby z tracheotomią nie ma potrzeby zakładania rurki ustno-gardłowej. Nie należy zbyt pochopnie rurki usuwać, jeżeli nie zna się przyczyny, z powodu której była wykonywana tracheotomia, a przede wszystkim okresu czasu, jaki upłynął od wykonania tracheotomii.

Akcja reanimacyjna przy użyciu rurki „VITALO” firmy HEIMOMED
Jeżeli – niezależnie od przyczyny – od wykonania tracheotomii upłynęło co najmniej kilkanaście dni, ratownik nie powinien mieć problemu z wymianą rurki pacjenta na rurkę, umożliwiającą szczelne podłączenie aparatu Ambu. Potrzebne jest tylko dobranie odpowiedniego rozmiaru rurki. Zdecydowana większość pacjentów, którzy noszą rurki tracheotomijne, ma rurki dwuczęściowe (rurka zewnętrzna + rurka wewnętrzna). Rurka wewnętrzna może być zawsze na chwilę wyjęta i na jej podstawie można ocenić rozmiar rurki zewnętrznej – długość będzie taka sama, szerokość większa o podwójną grubość ścianki. Jeżeli tracheotomia była wykonywania stosunkowo niedawno, kanał w tkankach miękkich szyi rurki może jeszcze nie być w pełni ukształtowany i wymiana rurki bez zabezpieczenia drożności tego kanału, może być niebezpieczna.
Jeżeli mamy pewność, że u osoby reanimowanej wykonana zastała operacja całkowitego usunięcia krtani (wówczas tchawica jest wszyta w skórę). W takim przypadku rurkę można bezpiecznie usunąć i wymienić na rurkę odpowiednią do sytuacji.





 

Wizja:
Chcemy zdobyć pozycję wiodącej w regionie śląskim organizacji wszechstronnie  wspierającej rehabilitację osób po usunięciu krtani na skutek choroby nowotworowej ( laryngektomowanych).

Misja:
Zapewnienie laryngektomowanym w Zabrzu i miastach sąsiadujących wielokierunkowej rehabilitacji tj. rehabilitacji mowy i głosu, fizycznej, psychicznej, społecznej i zawodowej oraz stworzenie z naszego stowarzyszenia prawdziwej wspólnoty ludzi po operacji krtani. 

 
Pobierz plik
 
<< pierwsza < poprzednia 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 następna > ostatnia >>

Strona 6 z 17